Talasoterapia (od greckiego słowa thalassa, co oznacza „morze”) polega na wykorzystaniu wody morskiej jako formy terapii. Opiera się na systematycznym wykorzystywaniu wody morskiej, produktów morskich i klimatu na lądzie. Uważa się, że właściwości wody morskiej mają korzystny wpływ na pory skóry.
Stwierdzono, że talasoterapia została opracowana w nadmorskich miejscowościach w Bretanii we Francji w XIX wieku. Szczególnie znanym praktykiem z tej epoki był dr Richard Russell, którego wysiłki zostały przypisane odgrywaniu roli w populistycznej „manie po stronie morskiej drugiej połowy XVIII wieku”. chociaż szersze ruchy społeczne również odgrywają rolę. Póvoa de Varzim w Portugalii to obszar uważany za miejsce o wysokim stężeniu jodu, ze względu na lasy wodorostów i podlegający morskiemu klimatowi. To właśnie o tym miejscu istnieją zapisy historyczne od 1725 r. Praktyka wykorzystanie jodu została rozpoczęta przez mnichów benedyktyńskich i rozszerzyła się wkrótce potem na rolników. W XIX wieku otwarto publiczne łaźnie morskie z podgrzewaną wodą, zyskały one popularność w wyższych klasach. Inni twierdzą, że praktykowanie talasoterapii jest starsze. Mówi się. że początki kąpieli termalnych i związanych z nimi zabiegów sięgają odległej starożytności.
W talasoterapii uważa się, że pierwiastki śladowe magnezu, potasu, wapnia, sodu i jodku znajdujące się w wodzie morskiej są wchłaniane przez skórę. Skuteczność tej metody leczenia nie jest powszechnie akceptowana, ponieważ nie została udowodniona naukowo. Terapię stosuje się w różnych formach, zarówno w postaci prysznica ogrzanej wody morskiej, stosowania mułu morskiego lub pasty algowej, jak i wdychania morskiego powietrza. Uzdrowiska wytwarzają gorącą wodę morską i zapewniają usługi maseczek z błota i wodorostów. Ten rodzaj terapii jest powszechny w obszarze Morza Martwego.
Pomimo tego, że talasoterapia nie może obronić się dowodami naukowymi i medycznymi, które jednoznacznie potwierdziłyby jej skuteczność to zyskuje coraz więcej zwolenników.
