Matka z ojcem pasują do siebie jak wół do karety, a ty jesteś jak piąte koło u wozu w tej rodzinie. Kluczowymi, dla nas, w tej wypowiedzi będą słówka „jak”. Co to znaczy, że matka z ojcem pasują do siebie jak coś innego? Co to znaczy, że coś jest jak coś albo zachowuje się tak jak coś? Intuicyjnie każdy z nas rozpoznaje w tych wyrażeniach, prócz zwrotów frazeologicznych, jakiś inny, specyficzny rodzaj dwuczłonowej konstrukcji semantycznej. Ta konstrukcja to porównanie. Intuicyjnie postrzegamy porównanie jako jakieś zestawienie, które wskazuje na podobieństwo dwóch przedmiotów lub zjawisk, pod pewnych względem. Jak ustaliliśmy to definicja intuicyjna. Zatem, co to jest porównanie? Jak już wspomnieliśmy, to dwuczłonowa konstrukcja semantyczna, w której cechy przedmiotu lub zjawiska, z pierwszego członu wypowiedzi, zostają uwypuklone przez wskazanie na jego podobieństwo do przedmiotów lub zjawisk, z drugiego członu wypowiedzi. Porównania mogą być mniej lub bardziej rozbudowane. Ich podstawą i motywacją jest, wspólna dla dwóch elementów, cecha semantyczna. Budowa porównania jest bardzo prosta, możemy ją opisać prostym schematem: X jest jak Y pod względem Y(1). Porównanie może być też potraktowane jako figura retoryczna. Arystoteles uważał porównanie za odmianę metafory. W języku współczesnym występuje jako środek stylistyczny. Specyficzną odmianą porównania jest porównanie homeryckie, czyli rodzaj porównania metaforycznego, które jest bardzo rozbudowane. Taki rodzaj porównanie często stanowi odrębną część utworu literackiego. Porównania pomagają nam w konceptualizacji rzeczywistości.
