W sezonie letnim wiele osób decyduje się na przejście na dietę. Nic dziwnego. Każdy z nas chce dobrze prezentować się na długo planowanym urlopie. Poza tym świadomość społeczeństwa odnośnie tego jak ważne jest zdrowe odżywianie stale rośnie. Jednak spora grupa osób wciąż ma wątpliwości odnośnie przejścia na zdrowszy tryb życia. Dieta kojarzy nam się z wyjątkowym rygorem i wiecznym głodem. A to bardzo błędne myślenie. Zdrowe odżywianie wcale nie musi być katorgą. Ani głodówką. Wręcz przeciwnie. Zdrowe odżywianie to zupełne przeciwieństwo popularnych głodówek. To zmiana zasad żywieniowych, która ma pozytywnie wpłynąć zarówno na nasze zdrowie i samopoczucie.

Planując przejście na zdrowszą dietę nie musimy od razu rzucać się na głęboką wodę. Metoda małych kroczków doskonale się tu sprawdzi. Warto zacząć od zmiany kupowanych produktów na zdrowsze. Biały chleb zamienić na razowy. To samo tyczy się makaronu czy ryżu. Wprowadzenie do swojej codziennej diety większej ilości warzyw i owoców będzie świetnym posunięciem. Na przykład buraki i sok z buraków – smaczne odżywcze i zdrowe przekąski to coś zbawiennego dla naszego organizmu. Warzywa dostarczają nam dawki witamin, które są niezbędne do prawidłowej pracy naszego ciała. I wcale nie musimy ich spożywać gotowanych na parze, co większości kojarzy się właśnie z dietą. Tymczasem możemy robić z nich soki, smoothie czy nawet frytki. Zdrowe przepisy są naprawdę różnorodne i każdy powinien znaleźć takie przepisy, które trafią w jego kubki smakowe. Należy również pamiętać o piciu wody. Ten fakt znany jest od dawna, jednak wciąż sporo ludzi o nim zapomina. Tymczasem dostarczenie odpowiedniej ilości wody naszemu ciału w ciągu dnia jest niezmiernie ważne. Dzięki temu nasz organizm ma szansę pracować tak jak powinien. Picie wody przyspiesza metabolizm co znacząco wpływa na naszą wagę. Ponadto woda ma znaczący wpływ na nasz wygląd zewnętrzny i kondycję naszej skóry. Picie 2l wody dziennie wpłynie zbawiennie na nasze samopoczucie oraz wygląd.

Chyba nie istnieje na świecie człowiek, który choć raz nie zmagałby się z problemem zgagi. Nieprzyjemne uczucie pieczenia, czy wręcz palenia w gardle i przełyku spotyka nas bez ostrzeżenia i sprawia, ze czujemy się niekomfortowo. Co jest przyczyną powstawania zgagi?
Zgaga występują podczas przebiegu niektórych chorób, ale też możemy odczuwać jej skutki w związku z nieprawidłową dietą czy podczas stosowania różnego rodzaju używek. Często za podłoże zgagi uznaje się nieprawidłową dietę, która jest wręcz niezdrowa, gdyż obfituje w produkty przygotowywane w głębokim tłuszczu, smażone, doprawiane dużą ilością ostrych przypraw, a także bardzo słodkie- ciasta z kremem na bazie tłustej śmietany, lody z polewą i dodatkami, naleśniki polane płynną czekoladą. Wiele osób może stwierdzić, że wszystko to, co smaczne powoduje powstawanie zgagi. Poniekąd stwierdzenie te można uznać za prawidłowe- wiele smacznych potraw przyrządzanych jest z użyciem ostrych przypraw i tłuszczu, a przecież nie pozostaje to bez wpływu na nasz organizm. Pierwszym skutkiem będzie na pewno przybranie na wadze- jedząc tłuste lub bardzo słodkie produkty w krótkim czasie uda się nam zgromadzić całkiem sporo tłuszczu w tkance podskórnej, ale też i w innych narządach, co stanie się powodem przybrania kilku czy kilkunastu kilogramów, których wcale nie jest tak łatwo zgubić. Kolejnym skutkiem jest właśnie złe samopoczucie, refluks i zgaga, osłabienie, zmęczenie, uczucie ociężałości. Dlatego prawidłowa dieta jest tak ważna dla prawidłowego rozwoju, idealnej sylwetki i ogólnego zdrowia.
Oczywiście na zgagę możemy znaleźć szereg leków w każdej aptece, lecz jest to tylko maskowanie problemu. A spożywanie kolejnej dawki leków nie pozostaje bez wpływu na naszą wątrobę i inne narządy wewnętrzne.
Dlatego aby nie groziła nam zgaga starajmy się odżywiać zdrowo z zachowaniem kilku prostych zasad- spożywajmy dużo świeżych, sezonowych owoców i warzyw, wybierajmy produkty nieprzetworzone, częściej gotujmy nasze potrawy zamiast je smażyć.

Nasz organizm zawsze stara się nam dać do zrozumienia, gdy powinniśmy podjąć jakieś działanie (zbadać się lub leczyć), a robi to na wiele różnych sposobów, które dobrze jest poznać, by potrafić właściwie je odczytywać i na nie stosownie do potrzeb reagować.
Jednym z takich objawów o charakterze informacyjnym jest wysypka. Jej pojawienie się jest znakiem, że coś jest nie tak. Nie należy jednak desperacko i pochopnie wpadać w panikę. Warto najpierw zapoznać się z potencjalnymi jej przyczynami i rodzajami. Wypryski o kolorze czerwonym i w dużej liczbie to być może bardzo częsta w dzisiejszych czasach alergia, a wysypka to jeden z objawów jej towarzyszących. Może być ona wywołana przez jakiś składnik naszej diety, alergeny, roztocza, kurz i wiele innych w odnalezieniu winowajcy pomocy udzieli lekarz alergolog wykonując odpowiednie testy. Objaw wysypki między innymi pęcherzy z płynem może oznaczać niestety, że jesteśmy zarażeni jakąś chorobą zakaźną. Jest to częste między innymi po powrocie z Afryki i tego typu rejonów. Spokojnie może to być też dobrze znana wszystkim ospa lub gdy wysypka wygląda inaczej ospa lub różyczka, więc choroby u nas dobrze znane i bez trudu leczone.
Ciekawostką wartą zainteresowania jest to, iż niestety nawet uwielbiane przez nas wszystkich słońce, a konkretnie jego promieniowanie potrafi u osób podatnych i bardziej osłabionych wywołać wysypkę. Natychmiast po dostrzeżeniu tego rodzaju negatywnego wpływu słońca na nasz organizm powinniśmy przedsięwziąć należyte środki ostrożności. Pierwszym z nich musi być unikanie długotrwałego przebywania w świetle słońca, gdy już musimy się jednak na nie wystawić stosujmy kremy o odpowiednim stopniu ochrony. Zaniedbując zdrowie po przez niestosowanie się do tych porad możemy ponieść tego nieprzyjemne konsekwencje jak na przykład zachorowanie na raka, bo ryzyko wystąpienie tej choroby wtedy bardzo mocno wzrasta.
Z każdą wysypką, która wzbudza nasz niepokój powinniśmy udać się do lekarza po fachową poradę medyczną.

Jemy w pośpiechu, niezdrowo i byle jak bo szkoda nam naszego cennego czasu, musimy przecież pracować zajmować się dziećmi i tak dalej. Jednak jak głosi stara zasada, każda akcja wywołuje reakcję, a tłumacząc to w odniesieniu do aktualnie przedstawianej sytuacji: nasz organizm musi odczuć skutki takiego trybu życia jaki prowadzimy. Skutki te będą co chyba dość oczywiste niekomfortowe dla nas. Organizm stara się tak jak tylko może i pokazuje nam, że źle robimy i musimy coś zmienić.
Objawem takiego buntu są na przykład zaparcia. Co to jest? Zaparcia to inaczej brak możliwości oddania kału, choć zawartość naszych wnętrzności, która powinna być wydalona wciąż tam spoczywa i chce się uwolnić. Kał z biegiem czasu staje się coraz bardziej zbity i twardy, a jego wydalenie to coraz bardziej narastający kłopot. Co może sygnalizować, że się z tym wkrótce zmierzymy? Radzkie, nieregularne wypróżnienia, bóle brzucha, wzdęcia, gazy, bekanie, uczucie pełności i ciężkości na żołądku i inne. Przyczyny zaparć to nie tylko wspominane w tekście powyżej zła dieta i tryb życia, ale równie dobrze mogą to być na przykład stres, celowe nie korzystanie z toalety, cukrzyca, ciąża, nowotwory, różnego rodzaju neurologiczne i guzy.
Gdy nie chcemy iść do lekarza alternatywą są domowe sposoby czyli między innymi: zwiększenie ilości błonnika jaki spożywamy (zawiera go chociażby kapusta), zwiększenie ilości wysiłku i aktywności fizycznej w parze ze zmianą diety na zdrową i odżywczą, a nie tylko kaloryczną, regulacja działania zegara biologicznego i zarazem regularne próby wypróżnień, picie dużych ilości wody (nawet po kilka litrów codzienne), kefiry i maślanki mogą mieć zbawienny wpływ na nasz układ trawienny podobnie jak suszone i świeże owoce typu śliwki. Gdy podłoże zaburzeń jest poważne to domowe sposoby to zdecydowanie za mało. Koniecznością jest wtedy odwiedzenie lekarza i rozpoczęcia zaleconej terapii w postaci leków lub w innej wersji, a na pewno wszystko to zostanie tylko przykrym wspomnieniem.

Talasoterapia (od greckiego słowa thalassa, co oznacza „morze”) polega na wykorzystaniu wody morskiej jako formy terapii. Opiera się na systematycznym wykorzystywaniu wody morskiej, produktów morskich i klimatu na lądzie. Uważa się, że właściwości wody morskiej mają korzystny wpływ na pory skóry.
Stwierdzono, że talasoterapia została opracowana w nadmorskich miejscowościach w Bretanii we Francji w XIX wieku. Szczególnie znanym praktykiem z tej epoki był dr Richard Russell, którego wysiłki zostały przypisane odgrywaniu roli w populistycznej „manie po stronie morskiej drugiej połowy XVIII wieku”. chociaż szersze ruchy społeczne również odgrywają rolę. Póvoa de Varzim w Portugalii to obszar uważany za miejsce o wysokim stężeniu jodu, ze względu na lasy wodorostów i podlegający morskiemu klimatowi. To właśnie o tym miejscu istnieją zapisy historyczne od 1725 r. Praktyka wykorzystanie jodu została rozpoczęta przez mnichów benedyktyńskich i rozszerzyła się wkrótce potem na rolników. W XIX wieku otwarto publiczne łaźnie morskie z podgrzewaną wodą, zyskały one popularność w wyższych klasach. Inni twierdzą, że praktykowanie talasoterapii jest starsze. Mówi się. że początki kąpieli termalnych i związanych z nimi zabiegów sięgają odległej starożytności.
W talasoterapii uważa się, że pierwiastki śladowe magnezu, potasu, wapnia, sodu i jodku znajdujące się w wodzie morskiej są wchłaniane przez skórę. Skuteczność tej metody leczenia nie jest powszechnie akceptowana, ponieważ nie została udowodniona naukowo. Terapię stosuje się w różnych formach, zarówno w postaci prysznica ogrzanej wody morskiej, stosowania mułu morskiego lub pasty algowej, jak i wdychania morskiego powietrza. Uzdrowiska wytwarzają gorącą wodę morską i zapewniają usługi maseczek z błota i wodorostów. Ten rodzaj terapii jest powszechny w obszarze Morza Martwego.
Pomimo tego, że talasoterapia nie może obronić się dowodami naukowymi i medycznymi, które jednoznacznie potwierdziłyby jej skuteczność to zyskuje coraz więcej zwolenników.

Terapia tlenowa, znana również jako dodatkowy tlen czy tlenoterapia, to stosowanie tlenu jako leczenia medycznego. Może to dotyczyć niskiego poziomu tlenu we krwi, toksyczności tlenku węgla, klasterowych bólów głowy i utrzymywania wystarczającej ilości tlenu podczas podawania wziewnych środków znieczulających. Długotrwały tlen jest często przydatny u osób z przewlekle niskim tlenem, na przykład chorujących na mukowiscydozę. Tlen można podawać na wiele sposobów, w tym kaniulę nosową, maskę twarzową i wnętrze komory hiperbaryczne.
Tlen jest stosowany jako leczenie zarówno w przypadkach przewlekłych, jak i ostrych i może być stosowany w szpitalach lub całkowicie poza szpitalem, w zależności od potrzeb pacjenta i opinii lekarzy.
Powszechne jest stosowanie dodatkowego tlenu u pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP), występowaniem przewlekłego zapalenia oskrzeli lub rozedmy płuc. Również osoby długotrwale palące tytoń mogą wymagać dodatkowego tlenu do oddychania podczas czasowego pogorszenia ich stanu lub przez cały dzień i noc.
Tlen jest szeroko stosowany w medycynie ratunkowej, zarówno w szpitalu, jak i przez służbę ratownictwa medycznego lub osób udzielających pierwszej pomocy.
W środowisku przedszpitalnym wysoki przepływ tlenu jest wskazany do stosowania w reanimacji, poważnych urazach, anafilaksji, poważnych krwawieniach, wstrząsach, aktywnych drgawkach i hipotermii.
Może być również wskazany dla wszystkich innych osób, w których uszkodzenie lub choroba spowodowały niski poziom tlenu, chociaż w tym przypadku przepływ tlenu powinien zostać zahamowany w celu osiągnięcia poziomów nasycenia tlenem, w oparciu o pulsoksymetrię (z docelowym poziomem 94-96% w większość lub 88-92% u osób z POChP). Nadmierne użycie tlenu u osób poważnie chorych zwiększa ryzyko śmierci.
Do użytku osobistego tlen o wysokim stężeniu jest stosowany jako terapia w domu w celu przerwania klasterowych ataków bólu głowy ze względu na jego działanie zwężające naczynia.
Osoby, które otrzymują tlenoterapię z niską zawartością tlenu w następstwie ostrej choroby lub hospitalizacji, nie powinny rutynowo odnawiać recept na kontynuację terapii tlenem bez ponownej oceny stanu zdrowia przez lekarza.

Infekcje bakteryjne są niezwykle częste. Zdecydowana większość pacjentów, która szuka pomocy lekarza pierwszego kontaktu, decyduje się na wizytę właśnie z powodu infekcji, która wywołuje złe samopoczucie i ogólne osłabienie organizmu.
Większość osób zapewne wie, że lekami stosowanymi w leczeniu infekcji bakteryjnych są antybiotyki. Jednakże antybiotyków jest niemalże tak wiele jak znanych rodzajów bakterii. Nie każdy antybiotyk jest skuteczny w leczeniu infekcji. Niekiedy może dojść do wystąpienia prawdziwych trudności w dobraniu skutecznego leku, zwłaszcza, jeżeli ktoś ma to nieszczęście, że zmaga się z mało rozpowszechnionym szczepem bakteryjnym. W takich przypadkach stosowanie nieodpowiednich antybiotyków nie pomoże w pokonaniu infekcji, a jedynie może doprowadzić do zaburzenia naturalnej flory bakteryjnej organizmu.
W takich przypadkach wskazaniem jest wykonanie antybiogramu. Czym jest antybiogram? Otóż jest to bardzo prosty test na to, aby stwierdzić dokładnie jaki szczep bakteryjny powoduje wystąpienie infekcji w organizmie danego pacjenta. Antybiogram jest wykonywane poprzez pobranie próbki od pacjenta, zazwyczaj z gardła lub innego miejsca, które zaatakowane zostało przez bakterie. Próbkę tę następnie używa się do tego, aby wyhodować bakterie w laboratorium, co pozwala na ich zidentyfikowanie. Znając dokładny szczep bakteryjne atakujący pacjenta możliwe jest dobranie idealnych antybiotyków. Pozwala to zatem uniknąć stosowania nieskutecznych antybiotyków, czyli tym samym chroni organizm przed działaniem niepotrzebnych farmaceutyków.
Antybiogram jest zalecany do wykonania zwłaszcza w przypadku często nawracających infekcji, które nie mijają po zastosowaniu powszechnie zalecanych antybiotyków. Jest to test, który może doprowadzić do szybkiego uzyskania dokładnej diagnozy, co z kolei prowadzi do natychmiastowego wdrożenia odpowiedniego leczenia. Jest to zatem idealna metoda na to, aby ograniczyć stosowanie nietrafionych leków i doprowadzić do całkowitego powrotu do zdrowia.

Badania prenatalne są to badania wykonywane dziecku jeszcze w łonie matki podczas ciąży. Mają one na celu zbadanie dobrostanu płodu i ocenę ewentualnych nieprawidłowości, które powstały. Dzięki temu, takim maluszkiem i jego mamie można już pomóc na etapie ciąży, porodu oraz pierwszych godzin życia. Wśród badań prenatalnych można wymienić badanie pierwszego trymestru (tak zwany test podwójny), badanie drugiego trymestru (tak zwany test potrójny), badanie kosmówki i amniopunkcję. Amniopunkcja to badanie płynu owodniowego pobranego z pęcherza płodowego dziecka za pomocą bardzo długiej i cienkiej igły. Badanie to zawsze wykonuje się pod kontrolą ultrasonografii przez powłoki brzuszne, aby uniknąć zranienia maluszka. Badanie to jest inwazyjne, dlatego wykonuje się je tylko ze wskazań lekarskich, po wcześniejszej zgodzie pacjentki – mamy. Amniopunkcja jest wykonywana, kiedy test podwójny wyjdzie negatywny. Znaczy to tyle, że test ten musi wskazać zwiększone prawdopodobieństwo wystąpienia chorób genetycznych lub innych nieprawidłowości u dziecka. Dlatego wykonuje się diagnostykę pogłębioną w postaci amniopunkcji lub badania kosmówki w celu potwierdzenia lub wykluczenia wstępnej diagnozy. Oba te badania w samym wykonaniu są krótkie, ponieważ pobranie materiału z przygotowaniem pacjentki zajmuje piętnaście do trzydziestu minut. Jednak wykonywana hodowla komórkowa z pobranego materiału i późniejsza analiza zajmują już od dwóch do czterech tygodni. Badanie pozwala zbadań z dużym marginesem błędu chromosomy dziecka oraz jest w stanie określić płeć oczekiwanego potomka. Jest to niezwykle nieprzyjemny i stresujący okres dla przyszłych rodziców. Dlatego też można wykonać szybsze i równie mało inwazyjne badanie z krwi. Niestety badania te nie są refundowane z Narodowego Funduszu Zdrowia, stąd też nie dla każdego badanie jest to dostępne. Niemniej warto zwrócić uwagę, że jest o wiele dokładniejsze i czas realizacji zajmuje tydzień. Rzadko kiedy zdarza się, że analiza wydłuża się do dwóch tygodni.

Nasze ciała nie byłyby w stanie funkcjonować bez odpowiednio silnego i solidnego rusztowania jakim jest szkielet. Każdy, kto choć raz odczuł na swej skórze czym jest brak mobilności spowodowany złamaniem jakiejś kończyny, będzie się w stanie natychmiast w pełni z powyższym stwierdzeniem zgodzić. Nasze kości stanowią podparcie dla mięśni i umożliwiają nam ruch każdego dnia. Niestety, tak jak każdy materiał, również nasze kości zużywają się, mówiąc potocznie. Kości i stawy z wiekiem stają się mniej sprawne i zaczynają nam doskwierać przeróżne dolegliwości ze strony układu kostno-stawowego. Jednak starzenie się organizmu to jedno, drugą niezmiernie ważną kwestią jest to jak o nasze kości i stawy dbamy. Brak aktywności fizycznej to jeden z grzechów głównych prowadzących do poważnych problemów z kośćmi i stawami. Kolejny grzech to oczywiście zła dieta, uboga w wapń i ogólnie w niezbędne składniki odżywcze, a bogata w kalorie i niezdrowe substancje. Otyłość spowodowana dwoma powyższymi dodatkowo negatywnie wpływa na nasz szkielet i stawy. Poza tym, mamy jeszcze czynniki genetyczne oraz przebyte choroby i leki, które niestety czasem mogą źle wpływać na nasze kości i stawy. Warto zauważyć, że na zły stan układu kostno-stawowego pracujemy latami. Ból, bądź inne dolegliwości pojawiają się zwykle dopiero po jakimś czasie, kiedy możliwe jest już tylko leczenie doraźne, a odbudowa szkód jest niemal niemożliwa. Osteoporoza jest chorobą odpowiadającą za dużą łamliwość kości. I choć powszechnie kojarzona jest z osobami starszymi, to coraz częściej spotkać się można z jej przypadkami także u młodszych osób. Warto się badać (badanie gęstości kości) i przede wszystkim: zapobiegać. Lata zaniedbań odpłacą nam pięknym za nadobne i to podwójnie. Dbajmy o zdrową dietę, ruch na świeżym powietrzu i właściwy styl naszego życia. Reagujmy już na najmniejsze sygnały od organizmu, świadczące o tym, że coś może być nie tak. Działanie zawczasu pomoże nam uniknąć poważniejszych konsekwencji i niepotrzebnego bólu i wycofania z aktywności na długi czas.

Czym jest zespół jelita drażliwego i jakie są jego objawy zastanawia się wiele osób, które podejrzewają u siebie tę dolegliwość ? Ogólnie rzecz ujmując jest to przewlekła choroba jelita cienkiego i grubego. Niestety przyczyn powstania tej dolegliwości do końca wciąż nie udaje się wyjaśnić. Na pewno do jednej z przyczyn należą uwarunkowania genetyczne. Można także określić czynniki, które odgrywają znaczącą rolę w tej chorobie. Należą do nich: nadwrażliwość trzewna, zaburzenia funkcji motorycznej jelit, przebycie biegunki infekcyjnej, zaburzenia na osi mózgowej i jelitowej. Najczęściej ta choroba objawia się bólem brzucha, jak i zaburzonym rytmem wypróżnień. Następuje naprzemienne kurczenie i rozkurczanie mięśni jelit. Poprzez co treść pokarmowa dość szybko przesuwa się w kierunku od żołądka do jelita grubego. Nad procesem tym człowiek cierpiący na tę dolegliwość nie może zapanować, gdyż odbywa się to nieświadomie. Powstaje wówczas biegunka. W odwrotnej sytuacji przy zwolnionej perystaltyce może dojść do zaparcia stolca. Osoby cierpiące na zespół jelita drażliwego zazwyczaj mają tak zwany wrażliwy żołądek. A w zasadzie zwiększoną wrażliwość całego przewodu pokarmowego nie tylko na treści pokarmowe, ale także na bodźce mechaniczne. Gdyż nawet niewielka ilość zawartości w jelitach może dawać uczucie parcia na stolec. Podobnie sprawa ma się z gazami, co powoduje duży dyskomfort. Dlatego co najmniej połowa pacjentów posiadających taką dolegliwość denerwuje się objawami, boi się ich, a nawet odczuwa przypływ depresji. Gdyż osoba taka przez chorobę zmuszana jest do częstego odwiedzania toalety, co znacznie obniża jakość jej życia. A szczególnie wtedy, gdy konieczne jest przemieszczanie się, np. wyjazdy służbowe. Z kolei towarzyszące dolegliwości nerwy mają wpływ na nasilenie się dolegliwości i koło się zamyka. Zespół jelita drażliwego należy do najczęstszych chorób układu pokarmowego. Występuje u od 10 do 20 procent dorosłej populacji. Przy czym kobiety chorują dwa razy częściej od mężczyzn.