Talasoterapia (od greckiego słowa thalassa, co oznacza „morze”) polega na wykorzystaniu wody morskiej jako formy terapii. Opiera się na systematycznym wykorzystywaniu wody morskiej, produktów morskich i klimatu na lądzie. Uważa się, że właściwości wody morskiej mają korzystny wpływ na pory skóry.
Stwierdzono, że talasoterapia została opracowana w nadmorskich miejscowościach w Bretanii we Francji w XIX wieku. Szczególnie znanym praktykiem z tej epoki był dr Richard Russell, którego wysiłki zostały przypisane odgrywaniu roli w populistycznej „manie po stronie morskiej drugiej połowy XVIII wieku”. chociaż szersze ruchy społeczne również odgrywają rolę. Póvoa de Varzim w Portugalii to obszar uważany za miejsce o wysokim stężeniu jodu, ze względu na lasy wodorostów i podlegający morskiemu klimatowi. To właśnie o tym miejscu istnieją zapisy historyczne od 1725 r. Praktyka wykorzystanie jodu została rozpoczęta przez mnichów benedyktyńskich i rozszerzyła się wkrótce potem na rolników. W XIX wieku otwarto publiczne łaźnie morskie z podgrzewaną wodą, zyskały one popularność w wyższych klasach. Inni twierdzą, że praktykowanie talasoterapii jest starsze. Mówi się. że początki kąpieli termalnych i związanych z nimi zabiegów sięgają odległej starożytności.
W talasoterapii uważa się, że pierwiastki śladowe magnezu, potasu, wapnia, sodu i jodku znajdujące się w wodzie morskiej są wchłaniane przez skórę. Skuteczność tej metody leczenia nie jest powszechnie akceptowana, ponieważ nie została udowodniona naukowo. Terapię stosuje się w różnych formach, zarówno w postaci prysznica ogrzanej wody morskiej, stosowania mułu morskiego lub pasty algowej, jak i wdychania morskiego powietrza. Uzdrowiska wytwarzają gorącą wodę morską i zapewniają usługi maseczek z błota i wodorostów. Ten rodzaj terapii jest powszechny w obszarze Morza Martwego.
Pomimo tego, że talasoterapia nie może obronić się dowodami naukowymi i medycznymi, które jednoznacznie potwierdziłyby jej skuteczność to zyskuje coraz więcej zwolenników.

Terapia tlenowa, znana również jako dodatkowy tlen czy tlenoterapia, to stosowanie tlenu jako leczenia medycznego. Może to dotyczyć niskiego poziomu tlenu we krwi, toksyczności tlenku węgla, klasterowych bólów głowy i utrzymywania wystarczającej ilości tlenu podczas podawania wziewnych środków znieczulających. Długotrwały tlen jest często przydatny u osób z przewlekle niskim tlenem, na przykład chorujących na mukowiscydozę. Tlen można podawać na wiele sposobów, w tym kaniulę nosową, maskę twarzową i wnętrze komory hiperbaryczne.
Tlen jest stosowany jako leczenie zarówno w przypadkach przewlekłych, jak i ostrych i może być stosowany w szpitalach lub całkowicie poza szpitalem, w zależności od potrzeb pacjenta i opinii lekarzy.
Powszechne jest stosowanie dodatkowego tlenu u pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP), występowaniem przewlekłego zapalenia oskrzeli lub rozedmy płuc. Również osoby długotrwale palące tytoń mogą wymagać dodatkowego tlenu do oddychania podczas czasowego pogorszenia ich stanu lub przez cały dzień i noc.
Tlen jest szeroko stosowany w medycynie ratunkowej, zarówno w szpitalu, jak i przez służbę ratownictwa medycznego lub osób udzielających pierwszej pomocy.
W środowisku przedszpitalnym wysoki przepływ tlenu jest wskazany do stosowania w reanimacji, poważnych urazach, anafilaksji, poważnych krwawieniach, wstrząsach, aktywnych drgawkach i hipotermii.
Może być również wskazany dla wszystkich innych osób, w których uszkodzenie lub choroba spowodowały niski poziom tlenu, chociaż w tym przypadku przepływ tlenu powinien zostać zahamowany w celu osiągnięcia poziomów nasycenia tlenem, w oparciu o pulsoksymetrię (z docelowym poziomem 94-96% w większość lub 88-92% u osób z POChP). Nadmierne użycie tlenu u osób poważnie chorych zwiększa ryzyko śmierci.
Do użytku osobistego tlen o wysokim stężeniu jest stosowany jako terapia w domu w celu przerwania klasterowych ataków bólu głowy ze względu na jego działanie zwężające naczynia.
Osoby, które otrzymują tlenoterapię z niską zawartością tlenu w następstwie ostrej choroby lub hospitalizacji, nie powinny rutynowo odnawiać recept na kontynuację terapii tlenem bez ponownej oceny stanu zdrowia przez lekarza.

Infekcje bakteryjne są niezwykle częste. Zdecydowana większość pacjentów, która szuka pomocy lekarza pierwszego kontaktu, decyduje się na wizytę właśnie z powodu infekcji, która wywołuje złe samopoczucie i ogólne osłabienie organizmu.
Większość osób zapewne wie, że lekami stosowanymi w leczeniu infekcji bakteryjnych są antybiotyki. Jednakże antybiotyków jest niemalże tak wiele jak znanych rodzajów bakterii. Nie każdy antybiotyk jest skuteczny w leczeniu infekcji. Niekiedy może dojść do wystąpienia prawdziwych trudności w dobraniu skutecznego leku, zwłaszcza, jeżeli ktoś ma to nieszczęście, że zmaga się z mało rozpowszechnionym szczepem bakteryjnym. W takich przypadkach stosowanie nieodpowiednich antybiotyków nie pomoże w pokonaniu infekcji, a jedynie może doprowadzić do zaburzenia naturalnej flory bakteryjnej organizmu.
W takich przypadkach wskazaniem jest wykonanie antybiogramu. Czym jest antybiogram? Otóż jest to bardzo prosty test na to, aby stwierdzić dokładnie jaki szczep bakteryjny powoduje wystąpienie infekcji w organizmie danego pacjenta. Antybiogram jest wykonywane poprzez pobranie próbki od pacjenta, zazwyczaj z gardła lub innego miejsca, które zaatakowane zostało przez bakterie. Próbkę tę następnie używa się do tego, aby wyhodować bakterie w laboratorium, co pozwala na ich zidentyfikowanie. Znając dokładny szczep bakteryjne atakujący pacjenta możliwe jest dobranie idealnych antybiotyków. Pozwala to zatem uniknąć stosowania nieskutecznych antybiotyków, czyli tym samym chroni organizm przed działaniem niepotrzebnych farmaceutyków.
Antybiogram jest zalecany do wykonania zwłaszcza w przypadku często nawracających infekcji, które nie mijają po zastosowaniu powszechnie zalecanych antybiotyków. Jest to test, który może doprowadzić do szybkiego uzyskania dokładnej diagnozy, co z kolei prowadzi do natychmiastowego wdrożenia odpowiedniego leczenia. Jest to zatem idealna metoda na to, aby ograniczyć stosowanie nietrafionych leków i doprowadzić do całkowitego powrotu do zdrowia.

Badania prenatalne są to badania wykonywane dziecku jeszcze w łonie matki podczas ciąży. Mają one na celu zbadanie dobrostanu płodu i ocenę ewentualnych nieprawidłowości, które powstały. Dzięki temu, takim maluszkiem i jego mamie można już pomóc na etapie ciąży, porodu oraz pierwszych godzin życia. Wśród badań prenatalnych można wymienić badanie pierwszego trymestru (tak zwany test podwójny), badanie drugiego trymestru (tak zwany test potrójny), badanie kosmówki i amniopunkcję. Amniopunkcja to badanie płynu owodniowego pobranego z pęcherza płodowego dziecka za pomocą bardzo długiej i cienkiej igły. Badanie to zawsze wykonuje się pod kontrolą ultrasonografii przez powłoki brzuszne, aby uniknąć zranienia maluszka. Badanie to jest inwazyjne, dlatego wykonuje się je tylko ze wskazań lekarskich, po wcześniejszej zgodzie pacjentki – mamy. Amniopunkcja jest wykonywana, kiedy test podwójny wyjdzie negatywny. Znaczy to tyle, że test ten musi wskazać zwiększone prawdopodobieństwo wystąpienia chorób genetycznych lub innych nieprawidłowości u dziecka. Dlatego wykonuje się diagnostykę pogłębioną w postaci amniopunkcji lub badania kosmówki w celu potwierdzenia lub wykluczenia wstępnej diagnozy. Oba te badania w samym wykonaniu są krótkie, ponieważ pobranie materiału z przygotowaniem pacjentki zajmuje piętnaście do trzydziestu minut. Jednak wykonywana hodowla komórkowa z pobranego materiału i późniejsza analiza zajmują już od dwóch do czterech tygodni. Badanie pozwala zbadań z dużym marginesem błędu chromosomy dziecka oraz jest w stanie określić płeć oczekiwanego potomka. Jest to niezwykle nieprzyjemny i stresujący okres dla przyszłych rodziców. Dlatego też można wykonać szybsze i równie mało inwazyjne badanie z krwi. Niestety badania te nie są refundowane z Narodowego Funduszu Zdrowia, stąd też nie dla każdego badanie jest to dostępne. Niemniej warto zwrócić uwagę, że jest o wiele dokładniejsze i czas realizacji zajmuje tydzień. Rzadko kiedy zdarza się, że analiza wydłuża się do dwóch tygodni.

Nasze ciała nie byłyby w stanie funkcjonować bez odpowiednio silnego i solidnego rusztowania jakim jest szkielet. Każdy, kto choć raz odczuł na swej skórze czym jest brak mobilności spowodowany złamaniem jakiejś kończyny, będzie się w stanie natychmiast w pełni z powyższym stwierdzeniem zgodzić. Nasze kości stanowią podparcie dla mięśni i umożliwiają nam ruch każdego dnia. Niestety, tak jak każdy materiał, również nasze kości zużywają się, mówiąc potocznie. Kości i stawy z wiekiem stają się mniej sprawne i zaczynają nam doskwierać przeróżne dolegliwości ze strony układu kostno-stawowego. Jednak starzenie się organizmu to jedno, drugą niezmiernie ważną kwestią jest to jak o nasze kości i stawy dbamy. Brak aktywności fizycznej to jeden z grzechów głównych prowadzących do poważnych problemów z kośćmi i stawami. Kolejny grzech to oczywiście zła dieta, uboga w wapń i ogólnie w niezbędne składniki odżywcze, a bogata w kalorie i niezdrowe substancje. Otyłość spowodowana dwoma powyższymi dodatkowo negatywnie wpływa na nasz szkielet i stawy. Poza tym, mamy jeszcze czynniki genetyczne oraz przebyte choroby i leki, które niestety czasem mogą źle wpływać na nasze kości i stawy. Warto zauważyć, że na zły stan układu kostno-stawowego pracujemy latami. Ból, bądź inne dolegliwości pojawiają się zwykle dopiero po jakimś czasie, kiedy możliwe jest już tylko leczenie doraźne, a odbudowa szkód jest niemal niemożliwa. Osteoporoza jest chorobą odpowiadającą za dużą łamliwość kości. I choć powszechnie kojarzona jest z osobami starszymi, to coraz częściej spotkać się można z jej przypadkami także u młodszych osób. Warto się badać (badanie gęstości kości) i przede wszystkim: zapobiegać. Lata zaniedbań odpłacą nam pięknym za nadobne i to podwójnie. Dbajmy o zdrową dietę, ruch na świeżym powietrzu i właściwy styl naszego życia. Reagujmy już na najmniejsze sygnały od organizmu, świadczące o tym, że coś może być nie tak. Działanie zawczasu pomoże nam uniknąć poważniejszych konsekwencji i niepotrzebnego bólu i wycofania z aktywności na długi czas.

Czym jest zespół jelita drażliwego i jakie są jego objawy zastanawia się wiele osób, które podejrzewają u siebie tę dolegliwość ? Ogólnie rzecz ujmując jest to przewlekła choroba jelita cienkiego i grubego. Niestety przyczyn powstania tej dolegliwości do końca wciąż nie udaje się wyjaśnić. Na pewno do jednej z przyczyn należą uwarunkowania genetyczne. Można także określić czynniki, które odgrywają znaczącą rolę w tej chorobie. Należą do nich: nadwrażliwość trzewna, zaburzenia funkcji motorycznej jelit, przebycie biegunki infekcyjnej, zaburzenia na osi mózgowej i jelitowej. Najczęściej ta choroba objawia się bólem brzucha, jak i zaburzonym rytmem wypróżnień. Następuje naprzemienne kurczenie i rozkurczanie mięśni jelit. Poprzez co treść pokarmowa dość szybko przesuwa się w kierunku od żołądka do jelita grubego. Nad procesem tym człowiek cierpiący na tę dolegliwość nie może zapanować, gdyż odbywa się to nieświadomie. Powstaje wówczas biegunka. W odwrotnej sytuacji przy zwolnionej perystaltyce może dojść do zaparcia stolca. Osoby cierpiące na zespół jelita drażliwego zazwyczaj mają tak zwany wrażliwy żołądek. A w zasadzie zwiększoną wrażliwość całego przewodu pokarmowego nie tylko na treści pokarmowe, ale także na bodźce mechaniczne. Gdyż nawet niewielka ilość zawartości w jelitach może dawać uczucie parcia na stolec. Podobnie sprawa ma się z gazami, co powoduje duży dyskomfort. Dlatego co najmniej połowa pacjentów posiadających taką dolegliwość denerwuje się objawami, boi się ich, a nawet odczuwa przypływ depresji. Gdyż osoba taka przez chorobę zmuszana jest do częstego odwiedzania toalety, co znacznie obniża jakość jej życia. A szczególnie wtedy, gdy konieczne jest przemieszczanie się, np. wyjazdy służbowe. Z kolei towarzyszące dolegliwości nerwy mają wpływ na nasilenie się dolegliwości i koło się zamyka. Zespół jelita drażliwego należy do najczęstszych chorób układu pokarmowego. Występuje u od 10 do 20 procent dorosłej populacji. Przy czym kobiety chorują dwa razy częściej od mężczyzn.

O kile raczej nie słyszy się już zbyt często. Ta choroba wywoływała na świecie spustoszenie głównie w czasach renesansu. Później została zapomniana, a jednak wcale nie oznacza to, że zupełnie zniknęła. Kiła dalej niestety zaraża i z tego powodu warto przynajmniej wiedzieć, czym ona jest, jak się objawia, co do niej doprowadza oraz w jaki sposób można ją skutecznie i szybko leczyć.

Kiła należy do grupy chorób zakaźnych. W ostatnim czasie wzrosła ilość osób zarażonych tą chorobą, dlatego lekarze ponownie się nią zainteresowali i opowiadają o niej swoim pacjentom. Każdy człowiek powinien bowiem wiedzieć przynajmniej, kiedy może dojść do zarażenia się taką chorobą. A dzieje się to podczas stosunków seksualnych, głównie tych przypadkowych, które mogą również doprowadzić do zakażenia wirusem HIV bądź rzeżączką.

Jakie są zatem przyczyny występowania tej choroby? Należy do nich głównie nieprawidłowa aktywność seksualna. Niektórym osobom, zwłaszcza tym młodym, wciąż zdarza się uprawiać przypadkowy seks. W samym stosunku nie ma nic złego, o ile człowiek się odpowiednio zabezpieczy. Nawet kobieta, która przyjmuje regularnie tabletki antykoncepcyjne, powinna zmusić swojego partnera do założenia prezerwatywy. Jeśli spotka się z jego odmową, może zrezygnować z aktywności, gdyż w ten sposób ryzykowałaby własnym zdrowiem. Należy też pamiętać, że prezerwatywa nie jest w stanie w stu procentach ochronić człowieka przed kiłą. Najlepiej zatem świadomie dobierać sobie partnerów seksualnych i nigdy nie decydować się na przypadkowe stosunki.

Kiła daje o sobie znać już po paru dniach występujących od momentu zarażenia. W okolicy miejsc intymnych chorego pojawiają się liczne owrzodzenia, które początkowo nie są bolesne. Może z nich wypływać pewna wydzielina, zawierająca sporą ilość krętków. W późniejszym stadium choroby dochodzi do pojawienia się wysypki, gorączki, bólów gardła czy nawet zapalenia opon mózgowych. Zauważając u siebie którykolwiek z tych objawów, należy czym prędzej zgłosić się do lekarza.

W Internecie jak grzyby po deszczu rozprzestrzeniły się portale aukcyjne, gdzie ludzie wystawiają jakieś przedmioty na sprzedaż. Naszym zadaniem jest tylko wylicytowanie tego przedmiotu i jeśli w tej licytacji wygramy to ten przedmiot jest nasz. Potem następuje dokonanie transakcji. Jednakże tutaj bardzo trzeba uważać, by nie dać się oszukać jakiemuś oszustowi. Wiele osób preferuje zapłatę za produkt, a potem wysyłkę. Jednakże dla nas jest to bardzo ryzykowne, bo my możemy pieniądze wysłać, natomiast nigdy nie zobaczyć zakupionego przedmiotu. Jednakże z drugiej strony takie same stanowisko ma ta druga osoba. Wyśle towar, a pieniędzy nie dostanie. W takim przypadku najlepszym rozwiązaniem są przesyłki kurierskie za pobraniem. Wówczas płacimy kurierowi przy odbiorze i w ten sposób osoba wysyłająca i osoba do której są wysyłane te produkty ma pewność, że pierwsza otrzyma pieniądze, a druga rzeczy. Jednakże przy odbiorze towaru trzeba sprawdzić, czy otrzymaliśmy to co zamawialiśmy.

Każda prawdziwa pani domu chciałaby robić tanie zakupy a nie jest to wcale takie łatwe jakby się komuś wydawało jest to naprawdę sztuka , którą chciałaby posiąść każda pani domu. Aby zrobić naprawdę tanie zakupy trzeba się najpierw zastanowić i przemyśleć co gdzie i ile kosztuje ale też tak aby to nie były produkty takie, z których niebyli byśmy zadowoleni. Pod pojęciem tanie zakupy możemy też rozumieć zakupy do pewnej ilości produktu, bo po co z danego produktu mamy kupić jakąś większą ilość aby później zostało to w lodówce aż do zepsucia i będziemy musieli to wyrzucić więc aby zaoszczędzić na zakupach to kupujmy taką ilość danego produktu jaka jest naprawdę potrzebna. Aby naprawdę tanio zakupić potrzebne produkty trzeba dokładnie wszystko przemyśleć i robić zakupy w tych sklepach, w których naprawdę wiemy że produkty nie mają wygórowanych cen. Gdy robimy tanie zakupy nie zawsze możemy liczyć na to że jakość tych produktów będzie jakaś na najwyższym poziomie bo tak na pewno nie będzie, gdyz cena i jakość nie idą w parze.

Gdy Polski krajobraz wypełniły wszędobylskie markety i hipermarkety pojawiło się zjawisko weekendowych zakupów. Obserwatorzy życia społecznego pozwalali sobie na komentarze, że kiedyś ludzie w sobotę szli do parku, nad jezioro czy nad rzekę, zaś w niedzielę do kościoła i do rodziny, a w dzisiejszych czasach te dwa dni spędzają w galeriach handlowych. Owszem. Weekendowe zakupy to forma spędzania czasu, ale nie do końca ma to negatywny wydźwięk. W końcu na zakupy wybieramy się całą rodziną. Nierzadko przed zapakowaniem bagażnika idziemy do kina, na kręgle lub na wspólny obiad. Zakupy robione na zapas raz w tygodniu usprawniają organizację i odciążają domowników w codziennym bieganiu do sklepu. Odciążają także budżet domowy, gdyż kupując w ogromnym markecie płacimy niejednokrotnie dużo mniej niż w osiedlowym sklepiku. Wspólne zakupy zawsze są pretekstem, żeby przemycić do koszyka coś specjalnie dla siebie, co umknie uwadze reszty rodziny (a w innych okolicznościach raczej nie pokusilibyśmy się o drobiazg dla siebie). Najprzyjemniejszą częścią zakupów pozostaje jednak moment, gdy wyjdziemy ze sklepu i mamy czas na spacer.